دروغ
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلّم)
ثلاث من كنّ فيه فهو منافق و إن صام و صلّى و حجّ و اعتمر و قال:«إنّي مسلم» من إذا حدّث كذب و إذا وعد أخلف و إذا ائتمن خان
سه چيز است كه در هر كه هست منافقست اگر چه روزه دارد و نماز گزارد و حج و عمره كند و گويد من مسلمانم،آنكه وقتى سخن گويد دروغ گويد و وقتى وعده كند تخلف ورزد و وقتى امانت گيرد خيانت كند.
نهج الفصاحة ، ابوالقاسم پاینده، جلد : 1، صفحه : 422
بهترین جهاد
امام الصادق (عليه السلام):
أفضل الجهاد الصوم في الحر
بهترین جهاد روزه گرفتن در گرماست
ميزان الحكمه،محمدی ريشهری، ج 2، ص1688
قناعت
امام على علیه السلام :
أطيَبُ العَيشِ القَناعَةُ؛ خوشترین زندگى، زندگى با قناعت است.
ميزان الحكمه ،محمد محمدی ری شهری، ج : 8 ، ص344
بخل
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)
أيُّ داءٍ أدوَى مِنَ البُخلِ
كدام درد و مريضی از مرض بخل و خسيسی دردناكتر است؟!
نحوه رفتار با همنشین
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)
أحسِنْ مُصاحَبَةَ مَن صاحَبَكَ تَكُن مُسلِما
با آن كس كه همنشين تو است، نيكو همنشينى كن تا مسلمان باشى.
محاسبه نفس
امام رضا علیه السلام فرمودند:
من حاسب نفسه ربح، ومن غفل عنها خسر
آن کسى که نفسش را محاسبه کند، سود برده است و آن کسى که از محاسبه نفس غافل بماند، زیان دیده است.
خوش اخلاقترین مردم
پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله):
أحبّكم إلى اللّه أحسنكم أخلاقا
محبوبترین شما در نزد خدا، خوش اخلاقترین شماست .(1)
1. احاديث نبوي در متون كهن فارسي ، ج 1 ، ص 316 .
ظاهر و باطن
امام جواد (عليه السلام) فرمودند:
لاتَكُن وَلِيّا لِلّهِ فِي العَلانِيَةِ ، عَدُوّا لَهُ فِي السِّرِّ ؛
.در ظاهر ، دوست خدا و در باطن ، دشمن خدا مباش .(1)
1. آينه يادها، هادی ربانی،محسن موسوی ج 1 ،ص187.
بهترین افراد به فرموده حضرت زهرا (سلام الله علیها)
حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:
خياركم ألينكم مناكبه، و أكرمهم لنسائهم
بهترین شما کسی است که در برخورد با مردم نرم تر و مهربان تر باشد و ارزشمندترین مردم کسانی هستند که با همسرانشان مهربان و بخشنده اند.
تحصیل کنندگان علوم اسلامی
قالَ الباقر علیه السلام
إنَّ جَمیعَ دَوابِّ الاْرْضِ لَتُصَلّی عَلى طالِبِ الْعِلْمِ حَتّى الْحیتانِ فی الْبَحْرِ
به درستى که تمام موجودات و جانوران زمین و بلکه ماهیان دریا براى تحصیل کنندگان علوم ـ اسلامى و معارف الهى ـ تحیّت و درود مى فرستند.
بحارالأنوار: ج 1، ص 137، ح 31.