مراقب كساني كه سفره دلتان را برايشان باز مي كنيد باشيد

فقط آدم هاي كمي هستند

كه واقعاً برايشان مهم است بقيه فقط مي خواهند سوژه اي براي سخن چيني داشته باشند

هرقدر كمتر جواب انسان هاي منفي را بدهيد زندگي تان از آرامش بيشتري برخودار خواهد شد.

گاهي براي رشد كردن

بايد سختي كشيد

گاهي براي فهميدن

بايد شكست خورد

گاهي براي بدست آوردن

بايد از دست داد

امانت همه جا مطلوب است ولى از دیدگاه اسلام در اموال عمومى و سرمایه هاى معنوى و مادى که تعلق به جامعه دارد، نه به شخص خاصى، داراى تأکید بیشترى است فلسفه آن نیز روشن است، زیرا اولا گروهى چنین مى پندارند، چون این سرمایه ها تعلق به عموم دارند، آنها آزادند هرگونه مى خواهند در آن عمل کنند، و ثانیاً اگر خیانت در اموال عمومى و بیت المال رایج شود نظام جامعه از هم گسیخته خواهد شد، و چنین جامعه اى هرگز روى سعادت نمى بیند.

پايین ترین مرتبه اسراف عبارتست از:

1- دور ریختن آبی که از آشامیدن اضافه آمده است.

2- اینکه لباس کار و لباس بیرونی، یکی باشد.

3- بدور انداختن هسته خرما پس از خوردن خرما «چون از هسته خرما ماده غذائی برای شتران تهیه می شد»

4- میوه نیم خورده

اگر رد پای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم

سرانجام به خودمان خواهیم رسید1

1. حسین پناهی

آداب مخصوص شاگرد بر سه دسته تقسيم مي شود كه ما سعي مي كنيم طي چند روز آن ها را براي شما عزيزان بيان نماييم:

1.آداب مخصوص به شخص دانش پژوه

2. آداب مربوط به رفتار وي با معلم

3. آداب حضور در جلسه درس

آداب مخصوص به شاگرد:

1. آنكه نيّت خود را نيكو بدارد و دل خود را نسبت به پليدي ها پاك سازد تا شايسته ي نگهداري و تداوم علم شود.

2. آنكه در فراغت، شادابي، جواني، توانمندي، آسودگي خاطر، سلامت حواس و كمي اشتغالات و موانع ، تحصيل علم را غنيمت بشمرد به ويژه پيش از آنكه جايگاهي رفيع بيابد و به فضل و دانش شهره گردد كه مرتبه و آوازه ي بلند بزرگترين باز دارنده از نيل به كمالات و بلكه مهم ترين عامل كاستي و سستي است.

3. آنكه در حد توان ، موانع بازدارنده و علائق ناسازگار با دانش اندوزي توأم با جديت را از پيش رو بردارد و در اين راه از روزي خود هرچند ناچيز باشد و از پوشاك خود هرچند برهنه باشد خشنود باشد.

4. با كساني كه او را از مطلوبش باز مي دارند معاشرت نكند كه ترك چنين معاشرتي از مهمترين بايسته هاي دانش پژوهي است.

5. آنكه نسبت به يادگيري حريص باشد و در همه ي اوقات خود در شب و روز در سفر و حضر بر آن مداومت داشته باشد.1

1. آيين دانشوري، محمد رضا طباطبايي، ص 76-79