اذکار

زمانی که از آداب قلبیه سخن به میان می آید، اولین چیزی که به ذهن خطور می کند، طمأنينه است؛ اما باید دقت داشت که این آداب غیر از طمأنینه می باشد و عبارت است از آن كه شخص سالك، عبادت را با اطمينان خاطر انجام دهد، زيرا اگر آن را در حال اضطراب و تزلزل بجا آورد، آثارى از عبادت در ملكوت قلب حاصل نمی شود و حقيقت عبادت، صورت باطنيّه قلب نمی گردد؛ ملك بدن به ملكوت و باطن نفس سرايت نمی نمايد و از نشئه ملك به نشئه ملكوت بالا نمی رود، و در هنگام مرگ و پس از مرگ از صفحه قلب محو و نابود می شود و حتی بدان جا می رسد که اسم حق تعالى و رسول ختمى (صلی الله علیه و آله) و دين شريف اسلام و كتاب مقدّس الهى و ائمّه هدى (علیهم السلام) و ساير معارف را فراموش كند و تلقين نيز به حال او فايده‏اى ندارد و با دست خالى در پيشگاه مقدّس حق، حاضر می گردد؛ به همین دلیل است که در متون دینی بر تکرار عبادات و اذکار توصیه شده است.

مشاهده شده در کتاب:آداب الصلاه، روح الله موسوی خمینی(رحمه الله علیه)، ص 16-18