از غم  دوست  در  اين ميكده فرياد  كشم
دادرس نيست كه در هجر رُخش داد كشم

داد و بيداد كه در محفل ما، رندي نيست             كه بَرش  شكوه برم ،‌ داد ز  بيداد  كشم
شاديم  داد ،  غمم داد و  جفا داد  و  وفا               با  صفا   منّت آنرا  كه به من  داد  كشم
عاشقم ، عاشق  روي تو ، نه چيز  دگري                بار هجران  و  وصالت به دل  شاد   كشم
در غمت اي گل وحشيِ  من اي خسرو من              جور  مجنون ببرم ، تيشة  فرهاد  كشم
مُردم از زندگي بي تو كه با من هستي                     طرفه سرّي است كه بايد بَرِ اُستاد  كشم

سالها  مي‌گذرد ،  حادثه‌ها  مي‌آيد
انتظار   فرج  از  نيمه ‌خُرداد  كشم