از شیخ شهاب الدین سهروردی نقل شده است : اگر کسی هر روز صبح این دعا را بخواند و  به آن مداومت داشته باشد اگر عمرش به صد سال نرسيد روز قیامت چنگ در دامن من بيندازد:

اللَّهُمَ‏ اجْعَلْنِي‏ مَحْبُوباً فِي‏ الْقُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ

‏ وَ بَلِغّنی اِلی مِاَةً وَ عِشرینَ سَنَةً أَنْتَ‏ اللَّهُ‏ خَيْرٌ حافِظاً

وَ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏ اَجمَعینَ الطّاهِرینَ

ابراهيم كاظمي خوانساري، ذكرهاي شگفت عارفان2، ص 132

آيت الله كوهستاني مي فرمودند : اگر انسان تعقيبات نمازهاي يوميه را مرتب بخواند همه چيز در آن هاست و نياز به دعاهاي ابطال سحر ندارد سپس افزود : عده اي مي خواستند من را اذيت كنند ولي كارهايشان اثري نداشت زيرا بر انجام اين تعقيبات مواظبت داشتم1

1. ابراهيم كاظمي خوانساري،ذكرهاي شگفت عارفان2،ص 117

علم رباني مرحوم آيت الله كشميري به يكي از شاگردانشان كه پرسيده بودند در ايام تعطيلات تابستان حوزه ، چه ذكري را سفارش مي كنيد فرموده بودند : ذكر استغفار، سي هزار مرتبه مطلوب است . البته اگر به اندازه ي وقت نيز بگويد مثلا روزي سه ههزار مرتبه نيز خوب است اما براي مبتديان 1001 مرتبه

آیت الله العظمی بهاء الدینی (قدس سره):
با تهذیب نفس علم به بار می نشیند و ثمر می دهد. قدرت، مفید می شود و خدمت، ارزش می یابد. ارج و بهای افراد به خودسازی، تهذیب نفس و توجه به خداست. هرچه تهذیب افزایش یابد، مشکلات و نابسامانی ها آسان و قابل تحمل می شوند و در پی آن تأیید الهی مسائل را حل می کند و اگر خدای نکرده این وظیفه ی اصلی فراموش شد، تمامی زحمات هدر می رود.

امام خمینی(رحمة الله علیه):
اگر شما درس بخوانید ممکن است عالم بشوید ، ولی باید بدانید که میان مهذّب شدن و عالم خیلی فاصله است. هر چه این مفاهیم در قلب سیاه و غیر مهذّب انباشته گردد، حجاب زیادتر می شود. در نفسی که مهذّب نشده، علم حجاب ظلمانی است. علم نور است، ولی در دل سیاه، دامنه ی ظلمت و سیاهی را گسترده تر می سازد.

از عالم عارف و استاد عالی قدر اخلاق اسلامی، حضرت آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(قدس سره) نقل شده است:  مرا در ایام تحصیل در نجف اشرف، شیخی بود که در تربیت، مرجع طلاب متقی زمان خود بود و آنچه را از اعمال بدنی که مؤثر به حال سالک الی الله است تجربه کرده بود. او در این باره سه امر را بیان کرد:

1. «لا اِلهَ اِلّا اَنتَ سُبحانَکَ اِنّی کُنتُ مِنَ الظالمین»: آنکه هر روز و شبی یک سجده ی طولانی کند و در آن بسیار بگوید روح من در زندان طبیعت، اسیر و مقید به این قیود است و پروردگار من  پاک تر از این است که به من ستم کند و من هستم که به خود ستم کرده ام و آن را در این مهلکه ها انداخته ام و او یاران خود را به این سجده توصیه می کرد و هر کس به آن عمل می کرد، تأثیر آن را در حالات خود می فهمید و هرچه طول سجود فردی بیشتر بود، تأثیر بیشتری نیز نصیب ساجد می شد.

2. انگشتری عقیق یا فیروزه به دست کردن»؛ زیرا در حدیث آمده است که خداوند تعالی می فرماید: بنده ای که دست به دعا بردارد و در دستش انگشتری فیروزه باشد، شرم دارم که دست او را رد کنم و محروم دارم .

3. صدقه دادن قبل از دعا است ر چنانچه که روایت شده است که روزی را به وسیله ی صدقه به سوی خود فرو آرید.

آیت الله العظمی  بهجت رحمةالله علیه درباره حضور قلب در نماز فرمودند:

در مسئله حضور قلب یک ورود داریم یک توقف. ورود چیست؟ ببینید یک وقت افکار خودشان می آیند، ورود افکار دست ما نیست، مولوی این افکار را به زنبور تشبیه کرده، زنبور خودش می آید تو که دعوتش نکرده ای. شما فردا مهمان دارید، ده پانزده نفر را دعوت کرده اید، حالا دارید نماز می خوانید این فکر مهمانی مثل زنبور می آید وارد مغز می شود،"فردا مهمان دارم"، ولی توقف با خودت است، می توانی توقف نکنی، وقتی آمد “راست می گوید ها، مهمان داریم، سالادش چه طور باشد، به کدام مهمان خانه بگویم، چطور باشد ..” اینها با خودت است، دیگر خراب نکن، ایشان می فرمودند که اینها که بی اختیار می آید مضر نیست، اما توقف دست ماست، آنجا دیگر فکرت را عوض کن و ادامه نده.

بعضی ها روی فکری که می آید متوقف می شوند، مثلا “من فردا بروم پیش فلان کس پول قرض بگیرم"،خب این می آید،[روی فکر متوقف می شود] یک وقت می بیند دارد می گوید السلام علیکم، در دفتر این آقا است! دارد برایش چک می نویسد، همه نمازش شد همین، این نشد. یادتان باشد آیت الله بهجت درباره حضور قلب در نماز می فرمایند، ورود دست ما نیست اما توقف در اختیار ماست.