گوشه ای از مقام معنوی مرحوم محدث قمی

آقای «شهابی» در مقدمه کتاب «فوائد الرضویه» از آثار مرحوم محدث قمی نوشته اند:

«… در یکی از روزهای ماه رمضان با چند تن از رفقا، از ایشان خواهش کردیم که در مسجد گوهر شاد[مشهد] اقامه جماعت را بر معتقدان و علاقه مندان منت نهند با اصرار و ابرام این خواهش پذیرفته شد و چند روز نماز ظهر و عصر در یکی از شبستان های آن جا اقامه شد و بر جمعیت این جماعت روز به روز افزوده شد هنوز به ده روز نرسیده بود که اشخاص زیادی اطلاع یافتند و جمعیت فوق العاده شد یک روز پس از اتمام نماز ظهر به من که نزدیک ایشان بودم گفتند :«من امروز نمی توانم نماز عصر بخوانم» و رفتند و دیگر آن سال را برای نماز جماعت نیامدند در موقع ملاقات و استبسار از علت ترک نماز جماعت گفتند:

« حقیقت این است که در رکوع نماز چهارم متوجه شدم که صدای اقتدا کنندگان که پشت سر من می گویند :«یا الله، یا الله، ان الله مع الصابرین» از محلی بسیار دور به گوش می رسد این توجه که من را به زیادی جمعیت متوجه کرد در من شادی و فرحی ایجاد نمود و خلاصه خوشم آمد که جمعیت این اندازه زیاد است بنابراین من برای امامت اهلیت ندارم»[1]

1.زندگی پس از مرگ منازل الآخره، عباس قمی(رحمه الله علیه)، 35-36