عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (عليه السلام) أَنَّ النَّبِيَّ (صلي الله عليه و آله) قَالَ

عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي ثَلَاثٍ

أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ

وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ

وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ1

صبور سه نشانه دارد : اول آن كه سستى نمى كند ، دوم آن كه افسرده و دلتنگ نمى شود و سوم آن كه از پروردگار خود شِكوه نمى كند ؛ زيرا اگر سستى كند، حق را ضايع كرده، و اگر افسرده و دلتنگ باشد شكر نمى گذارد و اگر از پروردگارش شكوه كند او را معصيت كرده است .

1. علل الشرائع، الشيخ الصدوق، ج : 2 ، ص: 498